फोनको एक घण्टीमै उसले रिसिभ गर्यो र खर्रर आइपुग्यो व्हील चियर खियाउँदै क्यान्सर अस्पतालको गेट छेउको पार्किङमा । फिस्स हाँसो सहितको अभिवादन भयो र लाग्यौं उसैको पछि–पछि । कसैले दाई त कसैले भाइ, कसैको विकासजी । व्हीलचियर धकेल्दै अगाडि वढीरहँदा कहिले दायाँ हात त कहिले बायाँ हात सबैलाई अभिवादन गर्दै अगाडि बढ्थे उनी । कसैको नियुक्ति, कसैको सरुवा, कसैको कार्यालयमा प्रशासनिक कठिनाईको गुनासो त कसैको गीती एल्बम, कतै सांगीतिक कार्यक्रमको तयारी त कतै भेटघाट तथा बैठक कार्यक्रमको निम्तो । उसको व्यस्तता र तिब्रता बराबर थियो । ‘शारीरिक तन्दुरुस्ती भएको भए अनिवार्य सक्रियता बाहेक यतिको सक्रियता हुँदैनथ्यो कि दिदी ! । यही सक्रियताले नै मलाई म डिसेबल छु भन्ने पटक्कै महशुश हुँदैन ।’ यो मेरो ‘महशुश’ सम्बन्धी जिज्ञासा नै गलत भइदियो उनको यो ऊर्जावान जवाफले । म के के न गरूँला भन्ने घमण्डीलाई निरीह महशुश भयो, उनको जवाफ र क्रियाशीलताले । अनि आफैंलाई ऊर्जा हुने प्रसँग मोडेँ । नेपाली साहित्यमा थेसिस गर्दै गरेका सिन्धुपाल्चोक, लागचेका विकास धिताल राष्ट्रिय स्वास्थ्यकर्मी संघ नेपाल चितवनका जिल्ला सचिव, जनसाँस्कृतिक महासंघ, चितवनका जिल्ला सदस्य, पेशागत सांस्कृतिक संघका जिल्ला अध्यक्षका भूमिकामा जीवनका विविध पाटोहरूलाई सक्रियताका साथ कुदाइरहेछन् ह्वीलचियरसँगै । त्यसो त २०४८÷०४९ सालमै रहरै रहमा प्रगतिशील जनसांस्कृतिक परिवार, सिन्धुपाल्चोक गठन गरेर संगठनको अनुभव गरिसकेका थिए उनले । जीवनलाई खिया नपार्ने उनको अभियानले ह्वील चियरका धेरै पाँग्राहरू खियाइसके । सँगसँगै उनका पुक्क परेका हत्केलाका मासु पनि खिइएर अब त अभ्यस्त भइसके । कहिलेकाहीँ ह्वीलचियरको हँकाई भन्दा तिब्र गतिमा हुँइकिन खोज्छन् जीवनका बाटाहरू, तर आकांक्षाको तिब्रतालाई आफैं ब्रेक लगाउने गर्छन् र बिस्तारै क्रमशः निरन्तर हुनु नै आफू जीवित हुनुको अमूल्य रहस्यहरु बुझ्न पाउनु हो भन्ने बुझेर उनी आत्तिदैनन् । नआत्तिनु नै नमात्तिनु पनि त हो । यी व्हील मान्छे (व्हीलचियरसँगको दोस्ती भएकोले व्हील मान्छे भनें) मैले अघिल्लो दिन नै कुरा गर्न चाहेकी थिएँ, तर त्यस दिन अस्पताल प्राङ्गणमा रहेको शिव मन्दिरमा शिवरात्रीको सांगीतिक तयारीमा उनी व्यस्त थिए ।
Source - Chakrapath.com